Vandaag een laatste “move” in Sydney. Ik verruil mijn stadshotel voor een rustig en zeer comfortabel hotel in één van de buitenwijken van de stad aan Rushcutters Bay. Sidney bestaat uit vele baaien met mooie havens en prachtige huizen aan de kust. Wat mij betreft één van de grootste charmes van deze stad. Water...veel water.

Met de goede verbindingen qua openbaar vervoer zijn deze wijken over het algemeen heel goed te bereiken, al moet je dan eerst wel weer even uitpuzzelen hoe ... Ik pak de bus 325 vanaf Wynard station vlak om de hoek en waar ik naar het Kingscross station kan reizen. Daarna nog een stuk lopen maar gelukkig heuvel af gezien de bagage die ik mee heb.Maar het blijkt de moeite waard.

Het hotel waar ik mijn laatste twee nachten verblijf heeft een prachtig zwembad op het dak met uitzicht over de haven en een park. Dus eerst een time-out en even een paar uurtjes op de stretcher aan het zwembad.

Om 17.00 uur begint de voorstelling in het “Operahouse”(en ik heb een kaartje)dus reis ik via Kingscross weer terug naar Circulair Quay aan de haven.

Maar er wacht een verrassing op het Towns Hall Station waarcikbwil overstappen. De trein naar Circulair Quay rijdt vandaag niet, er gaan bussen. De eerste keer dat ik tegen een treinstoring aanloop en even moeten zoeken naar de alternatieve busverbinding die is ingezet.Maar ik ben nog mooi op tijd om mijn plek bovenin het theater te vinden.

En WoW...alleen het uitzicht vanuit de foyer is al waanzinnig. Via een ronde glazen wand kijk je zo de hele haven rond. Ik kijk al uit naar de pauze....met een glas bubbels. De voorstelling is muzikaal gezien mooi, bekende en een paar minder bekende Aria’s van Verdi, Bizet, Rossini en Puccini komen langs. Van het duet uit de parelvissers tot Vigaro.Mis toch wel het verhaal en het decor die je in een opera wel hebt maar het was een leuke en toegankelijke manier om een voorstelling mee te maken.

Na de voorstelling loop ik de “Botanical Garden” in die vlak naast het theater ligt en gratis toegankelijk is. Er was een tomatenfestival dit weekend waarvan nu alleen de lange eettafels en stands nog zichtbaar zijn.

In de enorm grote tuin staan verbazingwekkend veel soorten planten en bomen. Echt een aanrader om heerlijk door heen te wandelen en te genieten van alle exotische flora om je heen.En ook de vogels vinden dit kennelijk een heerlijke plek.

Hier wordt ook het verhaal verteld van de aboriginals die op deze plek voor de komst van James Cook hun “thuis” hadden. Ze zijn destijds “verjaagd” door de komst van de Britse kolonisten. En deze geschiedenis wordt min of meer een beetje recht gezet door de tand des tijds en nieuwe inzichten.

Om bij Mrs. Macquires chair aan de andere kant van de tuin te komen moet ik vanwege een evenement in de haven mijn route een beetje aanpassen maarkom ik toch op de rotsformatie op de hoek van het eiland aan en begrijp meteen waar deze vrouw van de gouverneur deze plek graag wilde bezoeken.

Er is echter ook een andere kant aan dit verhaal.

Een minder mooi stukje geschiedenis want de zandstenen rotsformatie is gemaakt door “veroordeelden” in de vorm van een zetel en werd gebruikt voor het vonnissen. Vrijspraak of .....Maar de plek is één van de mooiste uitzichtpunten om de zon onder te zien gaan, dus geen wonder dat hier een rijtje fotografen staan opgesteld... te wachten op dat ene sublieme fotomoment.

Als ik terugloop is het evenement reeds begonnen. Er wordt op een groot scherm een film vertoond....Bohemens Rapsody met het Operahouse en de Harbourbridge op de achtergrond.Wat een locatie.

Ik kijk vanuit het achterliggende park op de stronk van een dikke boom samen met nog een aantal liefhebbers een stukje van de film.Maar ik heb nog niet gegeten en geen idee hoe lang het teruglopen is. De botanische tuin is dicht vanaf 20.00 uur dus ik zal een andere weg terug moeten zien te vinden.

Maar als ik wat te eten en mijn lekkere stoel had meegenomen was ik vast gebleven...

Ik loop dus met een beetje weemoed door naar het centrum en kom uit bij Martin’s Place, bekend terrein.Daar is het een drukte van jewelste.

Er wordt eten uitgedeeld aan de daklozen die her en der een plekje op straat hebben gevonden om hun kostje op te eten. Bizar om te zien maar mooi dat het wordt gedaan. Ik zoek een weg door de zittende, etende menigte en stap in de lift naar het treinstation.De jongen die naast me in de lift komt staan vertelt me dat dit eerst een plek waswaar daklozen kwamen om te slapen maar nu het een voederplek(klinkt misschien wat raar maar dat is het uiteindelijk wel) is zoeken ze een andere plek op om te slapen.

Ik pak de trein terug naar Kingscross en haal daar nog een pizzaschijf en een bakje Griekse salade...en voel me rijk en dankbaar tegelijk.