Ik wordt wakker gebeld door mijn nicht Ingrid om 10.00 uur. Pff, weer in slaap gevallen na een paar uur wakker te zijn geweest rond 4.00 uur. Nog niet een normaal slaapritme dus maar wel een paar uurtjes bijgeslapen. Vandaag hebben we afgesproken om elkaar ergens te ontmoeten. Gisteren hadden de Australiërs een vrije dag vanwege Australian day. Deze nationale dag herdenkt de aankomst van de eerste Britse vloot in Australie in 1788. Officieel op 26 januari van ieder jaar maar om te zorgen dat het ook een extra vrij dag is, is de maandag erna altijd vrij...goed geregeld dus. Het planom elkaar gisteren al te treffen op het beroemde “Bondi Beach” leek daarom niet zo handig...veel te druk! Dus vertrek ik om 11.15 uur met de trein van het Centraal Station naar Parramatta, een voorstad aan de westkant van Sydney. Een half uurtje met de intercity richting de Blue Mountains.

Bij het treinstation van Parramatta zit een groot winkelcentrum en ik ben blij met mijn lokale telefoonkaart in de extra meegebrachte mobiele telefoon. Voor $ 20 kan ik nu 28 dagen lang onbeperkt bellen en heb ik 6GB internet onderweg. Dus gemakkelijk om contact op te nemen of iets op te zoeken. Ik haal een “ontbijtje on the go” in de supermarkt en bel mijn nicht om elkaar te vinden. Het duurt even voor we elkaar treffen maar als ik haar zie verschijnen met de auto, stap ik snel bij haar in en zoeken we een plekje in de parkeergarage....want eerst koffie en wat lekkers. De eerst drie uur parkeren bij de shoppingscentra zijn hier vrij... een mooie regel om het winkelen te stimuleren. En zo hebben wij tijd genoeg voor een lekkere cappuchino met scrambled eggs on toasted Sourdough (zuurdesembrood) en bij te praten.

We rijden daarna naar hun appartement  in een nieuwe en moderne wijk aan de Parramatta rivier. Met gingerbier, foto’s en verhalen samen met haar man Nash is het een gezellige en relaxte middag. We wandelen daarna een stuk door de wijk en nemen afscheid bij de ferry. Ik stap op de boot die me in ruim een half uur weer terugbrengt naar de haven van Sydney. Nog even lekker uitwaaien op het bovendeks en genieten van de baaien met huizen en boten onderweg.

Terug in Circular Bay loop ik naar het Operahouse om een kijkje van dichtbij te nemen. Van veraf lijkt het één groot gebouw maar als je dichterbij komt zijn het allemaal losse onderdelen. Het in 1973 geopende en door een Deense architect ontworpen gebouw voor opera en andere podiumkunsten staat inmiddels ruim tien jaar op de Unesco-lijst en is ondanks een wat vergeeld/vergrijsd uiterlijk nog steeds een plaatje om te zien. De beoogde $7 miljoen werd ruim veertien keer overschreden tot $ 102 miljoen en de geplande duur van de bouw van 4 jaar werd vertraagd met 10 jaar. Het heeft iets “magisch” als je er omheen loopt en het uitzicht is rondom prachtig.

Aan de promenade er naar toe staan zijn later nog drie gebouwen neergezet.  Onderin deze drie  flatgebouwen zitten vooral restaurants. De appartementen er boven hebben soms een verkoopprijs van $ 22 miljoen opgebracht maar heel veel van het mooie uitzicht ontnomen en zijn bovendien alles behalve mooi om te zien. Maar het uitzicht vanaf een terras daar is prima en mijn Veggi pizza en Australische “One Fifty Lashes” Pale Ale smaken meer dan goed. Wel oppassen dat de “seagulls” je de kaas niet van het pizzabrood eten!