Waitomo Glowworm Cave

Een donkere grot bezoeken als het buiten stralend mooi weer is...misschien niet een direct voor de hand liggende keus maar deze topattractie op het Noordereiland mag je niet missen zegt Lonely Planet.En eerlijk gezegd klinkt het bizar en spannend genoeg om het hoe dan ook een keer te zien.

Waitomo komt van Wai(water) en tomo(gat/schacht)Er zijn wel zo’n 300 grotten in de regio maar de drie belangrijkste drie zijn de Glowworm cave, de Ruakuri cave en de Aranui cave.

Ik ga voor de eerste...en boek een tour van 45 minuten om 13.30 uur. Eerst gaan we de limestone grot in en bekijken we de stalagtieten en stalagmieten die langzaam groeien door het stollen van de mineralen uit water. In het verlichtte middengedeelte “the Cathedral” klinkt zang enmuziek bijzonder mooi omdat het niet galmt. De grot absorbeert alle geluiden dus er is geen echo.

Daarna gaan we nog wat dieper de grot in en stappen in een boot die wordt voortgetrokken langs een touw en zien we een sterrenhemel vol glowworms. Bijzondere verschijning deze diertjes; ze hangen aan draadjes aan het plafond. Het zijn eigenlijk de larven van de vuurvlieg. Hiermee vangen ze hun eten die worden aangetrokken door het licht dat ze uitstralen. En des te feller het licht des te hongeriger de gloeiworm.

Eenmaal volgroeid leven ze uiteindelijk maar een paar dagen want ze hebben als volwassene geen mond dus kunnen niet eten. Volgroeien dus alleen om te paren, eieren te leggen en te sterven. Bizar gegeven maar hetis een magisch gezicht die duizenden lichtpunten...een soort ondergrondse sterrenhemel. Echt de moeite waard...tenminste zoiets heb ik nog niet eerder gezien.

Daarna drijven we de grot uit en stappen we weer aan wal...het zonnetje in.

Hobbiton

In Matamata, in het hart van het Noordereiland kun je in de weelderige weiden stappen die filmlocatie waren voor de verfilming van de Lord of the Rings en de Hobbit trilogie.Ik als echte LOTR en Hobbit fan kan deze gelegenheid natuurlijk niet voorbij laten gaan. Nieuw Zeeland is op veel locaties filmset geweest voor beide films maar deze spreekt toch wel het meest tot mijn verbeelding.Je kunt het gebied alleen bezoeken middels een volledige guided tour dus book ik online de movietour en rij ik vanuit Coromandel naar de Hobbiton movieset, het land van Frodo, Bilbo, Ghandalf e.a.

De tour start om 16.30 uur dus ik heb voldoende tijd om een toeristische route te rijden dus zak ik via de oostkust af die me uiteindelijk weer terugbrengt naar de grote weg. Een aardig stuk om maar daar krijg ik geen spijt van want de weg is adembenemend mooi. Slingerend langs kusten, over de bergen, door het regenwoud en langs enorme naaldwouden.Het is soms zo overweldigend dat de tranen spontaan over mijn wangen rollen.

In Matamata is het aardig druk en ik ben blij dat ik de tour vooraf heb geboekt want van een Nederlandse vrouw hoor ik dat alles is uitverkocht. Erg sneu voor haar man want die kon daarom niet met haar mee.Zo’n 3000 man per dag worden er rondgeleid een hele organisatie dus.Maar het programma zit goed inelkaar.

De tour start met een busrit naar de weiden. Tijdens de busrit wordt je middels filmbeelden, muziek en interviews met de makers alvast in de stemming gebracht. Daarna krijg je een rondleiding met een gids door het gebied en afsluitend een drankje in de pub.Totale duur: twee uur voor $68 (€50) niet goedkoop maar het geld meer dan waard, zeker voor de echte fans.

Ik heb vlak voor de tour nog snel een slaapplek geboekt. Mijn telefoon had geen service in het gebied en het duurde even voor ik een plek vond met een goede WiFi ontvangst.Maar gelukkig onderweg naar het adres kon ik weer bellen, mailen en mijn routeplanner gebruiken...anders was het nog een aardige zoektocht geworden.

Door de snelheid waarmee ik de boeking had gedaan had ik alleen naar de meest belangrijke informatie gekeken. Hoe ver is het rijden, heb ik in ieder geval een eigen slaapkamer en wat is de prijs voor een nacht. Foto’s werden niet geladen omdat de verbinding niet sterk was...dus de rest maar op de gok...

Het bleek een schot in de roos want ik arriveerde bij een uniek huis midden in het veld. “The house with no nails” van Jen & Dewi Roberts. Dewi heeft het huis zelf gebouwd van bomen die tijdens een cycloon zijn gesneuveld en andere natuurlijke materialen. Jen heeft er een bijzonder smaakvolle en rustieke inrichting aan toegevoegd. Een heerlijk huis met een schitterend uitzicht. Ik verblijf er samen met twee Engelse zussen waarvan er één met een “Kiwi” is getrouwd en in Nieuw Zeeland woont.Zo wordt de dag gezellig afgesloten met zijn allen aan de eettafel in de serre.

Coromandel

Het noorden laat ik vandaag achter me en stap in de auto terug richting Auckland. Maar niet zonder eerst nog langs de Hundertwasser (openbare) toilet te rijden in de hoofdstraat van Kawakawa. Een internationaal en bijzonder kunstwerk van de Oostenrijkse kunstenaar die vanaf 1975 tot aan zijn dood in 2000 in het dorpje woonde. Er zijn lokale gerecyclede materialen voor gebruikt. Sanitaire stop dus...

Bestemming vandaag is Coromandel, een plaats aan de westkant van het Coromandel Peninsula schiereiland aan de noordoostkust van het Noordereiland. Vernoemd naar het schip wat in 1820 de haven aandeed. Het is met name geliefd om zijn spectaculaire kustlijn.

Even getwijfeld of ik deze rit wel ging maken daar het weer nog niet veel beter was en dit gebied bij uitstek geschikt is met mooi weer. Maar de enthousiaste verhalen hebben mijn nieuwsgierigheid aardig geprikkeld dus ik ga.

Ik rij langs de eindeloze stranden aan de westkant naar het plaatsje en stop daar om iets te eten bij “Pepper Tree”, een gezellig en informeel restaurant waar ik een heerlijke vegetarische tagliatelle bestel. Echt lekker dus geen wonder dat het er druk is.

Het is nog zo’n 5 km naar mijn hutje op een Holiday Park dus ben ik mooi voor  het donker op mijn plek. Bij aankomst op de camping wordt ik niet allen verrast door een zonnetje maar krijg ik ook een upgrade van mijn accommodatie. Een grotere “cabin” die uitkijkt over de schitterende baai. Dus snel een glas wijn ingeschonken om te kunnen genieten van de zonsondergang. Een plek die bijna te mooi was om te gaan slapen...helemaal als er even later een sterrenhemel met wel duizenden sterren verschijnt.

Het koelt hier ‘s avonds wel flink af dus heb ik voor het eerst weer mijn fleecevest aan. Gelukkig is het in de Cabin lekker warm en ruikt het er heerlijk naar hout...hmmm, dat wordt lekker slapen zo!

Waitangi Treaty Grounds

Het regent als ik wakker wordt en zo te zien heeft het vannacht ook flink geregend. Dus draai ik me nog maar een keer om in mijn bed en ga mijn plannen heroverwegen.Geen weer voor watersportactiviteiten dus misschien een bezoekje aan een “glowworm cave” alhoewel die ook nog wel op andere plekken te zien zijn.

Eigenlijk heb ik mijn zinnen gezet op een Maori hangi-diner & concert op de “Waitangi Treaty Grounds” de historische plek waar het verdrag tussen de Maori’s en de Britse kolonisten in 1840 voor het eerst is getekend en wat tot nog niet zo lang geleden een omstreden verdrag is gebleken.De plek ligt hier vlakbij maar de online boekingen werken niet helemaal naar behoren dus het lijkt erop dat ik naast het net vis.

Maar desalniettemin besluit ik om er naar toe te rijden en ter plekke poolshoogte te nemen naar de mogelijkheden. Het museum, het huis van de Britse resident James Busby en de plek zijn sowieso toegankelijk voor bezoekers( $50) Hopelijk klaart het weer straks een beetje op.

En Yes...ik kan aan de receptie gewoon nog een boeking doen dus ga voor het complete programma. Om 14.30 start er eerst een “guided tour” en krijgen we allemaal een oortje mee om onze gids goed te kunnen verstaan.Nu is hem volgen in zijn verhaal andere koek want hij praat honderd uit met een zwaar accent...dus oortjes gespitst(hhh)

Om 15.30 is er een optreden en daarna nog voldoende tijd om het museum en nog even terug te gaan naar de enorme oorlogs-kano (waka taua) van ruim 35 meter lang en 2 meter breed die op het terrein ligt. Er kunnen 80 roeiers en 55 passagiers in mee. Hij wordt ieder jaar nog gebruikt op National Waitangi day (06 februari) dus een echt museumstuk kun je het nog niet noemen. Maar wel een pracht stuk ambacht, gemaakt van twee enorme bomen zonder een spijker, schroef of lijm.Indrukwekkend en meesterwerk....

Om 18.00 uur worden we verwacht in het restaurant voor het diner & concert. We zijn met een groep van zo’n 30 mensen. Naast de uitleg van bereiden van het diner in de “hangi” mogen we straks natuurlijk ook hiervan eten. Best vreemd om je eten in een grote korf uit een een soort stoomoven te zien komen. Sommige gerechten zitten in een plastic zak andere liggen over elkaar in de grote mand. Ze worden allemaal even lang gegaard op speciale “hotstones” (vulkaanstenen) onder de grond. De stenen worden voorverwarmd op een houtvuur.

Maar voor we aan tafel gaan is er een ceremonie in het regenwoud en een muzikaal optreden in “Whare Runanga” het “ontmoetingshuis” Al met al een bijzondere en geweldig leuke en lekkere ervaring.Echt een aanrader.

Het eten smaakt prima van de mosselen, kip, lam en varkensvlees tot zoete aardappel(kumura)pompoen en groenten en stuffing(mix van broodkruimels met kruiden) Met nog een lekker toetje na (pavlova en cake met vanille en caramelsaus) Aan de tafel zitten een Canadees echtpaar, een stel uit Birmingham en een Française uit Parijs.Goed en vermakelijk gezelschap voor een diner en veel reisverhalen en tips.

Het verdrag heeft een omstreden geschiedenis omdat hij in 1840 in twee talen is opgesteld en is ondertekend. De vertaling in Maori deed echter niet geheel recht aan de Britse belofte en dit heeft lang geleid tot een weinig harmonieuze verhouding tussen beide partijen. Maar vandaag de dag zijn de gemoederen aardig gerust als ik het mag geloven.

Gelukkig maar...

Paihia

Auckland laat ik vandaag achter me. Ik ben gisteren met de trein naar het centrum gegaan om daar de auto op te halen en de Harbourside van de stad te bekijken. Het was er druk en rommelig want er wordt aan de havenkant veel gebouwd/aan de weg getimmerd. Maar er zitten hier genoeg eettentjes om even neer te strijken alvorens weer terug naar mijn studio te karren.

Ik vind een lekkere plek op het terras van de Canadian Club met uitzicht op het Maritieme museum. Bestel een burger met een biertje. Het is ook hier gebruikelijk dat je voordat je gaat zitten je bestelling doorgeeft en betaald aan de bar. Ze komen het daarna bij je aan tafel brengen.

De koffer ligt weer in de achterbak voor de komende drie weken en mijn plannen zijn in grote lijnen gemaakt. Ik rij vandaag eerst nog een stuk noordelijker met Paihia als eindbestemming. Het staat bekend als de jewel van de Bay of Islands dus een slaapplaats boeken en rijden.

Het is nog steeds volledig bewolkt wat echt zo jammer is voor het uitzicht. De temperatuur is heerlijk maar de kleuren van de natuur verdwijnen als de zon niet schijnt. En al blijft de route erg mooi...de zon zou hier een betoverend effect aan hebben gegeven...maar helaas laat zij zich vandaag wederom niet zien.

De wegen zijn niet heel breed en met veel bochten, heuvels en dalen.VHet rijden is dan ook een stuk vermoeiender merk ik wel maar het uitzicht heel afwisselend, prachtig en verrassend na ieder bocht. En er mag best hard worden gereden(100 km) ook door de grote vrachtauto’s.

Ik stop in Orewa voor een kop koffie bij de Surf Club eatery maar echt weer voor een strandwandeling is het niet dus blijf ik niet langer hangen. Daarna trap ik weer op de rem in Kaiwaka waar ik langs een cheese shop en een bijzonder bouwsel kom. Er ligt een bord bij het sprookjesachtig gebouw voor de deur: gesloten staat er...en zo te zien wordt de boel aardig verbouwd.

Ik ga naar het kaaswinkeltje voor een stuk Nieuw-Zeelandse kaas. Maar helaas hebben ze alleen maar Nederlandse kaas zegt de verkoopster...hmmm en dan zie ik pas de tekst op het raam....Dutch Deli Store...en ook de beschuiten, ontbijtkoek, hagelslag, drop, DE koffie en noem maar op. Een teken dat er hier een flink aantal Nederlanders zit.

Onderaan de brug zit een leuke pleisterplaats waar ik mijn gekochte lunch opeet. En op mijn laatste stop voor Paihia koop ik nog een fles wijn en jus d’orange voor het ontbijt van morgen.

Ik heb een kamer geboekt in het guesthouse van Chloe en Matt en wild Willy, hun kat die nieuwsgierig  even kennis komt maken. Even later komt ook de kat van de buren even buurten. Een gezellige boel dus.

S’avonds rij ik ik naar het dorp om iets te eten en daar vind ik naast allerlei leuke restaurants, winkels, accomodaties veel touristinfo’s.

Als ik bij Alfresco’s een thai-curry chicken noodles met een NZ biertje bestel vraagt de serveerster of ik uit Nederland kom...ja...nou dan kunnen we ook wel gewoon Nederlands praten zegt ze...

De eerste Nederlander hiermee gespot!

From Sydney to Auckland

Er staat al een taxi voor de deur als ik om 6.30 uur beneden kom bij de receptie van het hotel.En de taxichauffeur uit China houdt me tijdens de rit gezellig aan de praat met zijn avonturen die hij vroeger als “alleen reizende” heeft meegemaakt.

Ontbijten doe ik op het vliegveld en van mijn laatste Australische dollars koop ik een kabeltje om mijn powerbank mee op te laden. Die ben ik ergens in de strijd kwijtgeraakt. Kostprijs $18 maar de $ 16 die ik slechts nog over heb zijn voldoende zegt de verkoper achter de balie.

Het is druk bij de gate als ik daar aan kom en er staat een stewardess te roepen...bijna te schreeuwen wie er alvast door mogen en wie niet. Echt een hilarisch gezicht zoals ze dat “met verve” doet...en ze heeft er plezier in zo te zien.Iedereen die door wil lopen maar nog niet het juiste vluchtnummer heeft wordt met een.... no, no not yet...teruggestuurd.

Het is ruim drie uur vliegen naar Auckland, de temperatuur zakt daar iets naar beneden en er is een tijdsverschil van +12 uur. En voor je het weet begint er weer een heel nieuw avontuur.

Opnieuw omrekenen met de Nieuw-Zeelandse dollar, een andere pre-paid telefoonkaart aanschaffen en installeren en dan op zoek naar de shuttle die me kan afzetten op mijn nieuwe adres. Ik deel de shuttle-bus met een man die net terugkomt van vakantie uit zijn vaderland Maleisië maar al ruim 30 jaar in Nieuw-Zeeland woont en werkt. Dus daar komen de eerste tips al.

Op mijn logeeradres heb ik een self-check-in en kan ik middels een kluisje mijn gehuurde studio in. Als ik een beetje gesetteld ben loop ik naar het huis van de verhuurders. Ze hebben net het eten op en de kids dartelen nog door het huis. Net kennis gemaakt en voor ik het weet hebben ze een hele lijst met bezienswaardigheden voor me op papier gekrabbeld en ben ik onderweg naar een leuk restaurant waar het volgens hen goed en gezellig eten is...en dat ben ik helemaal met ze eens.

En met een veel te volle buik, want ik kon het toetje(cheesecake) niet weerstaan, wandel ik weer terug naar mijn studio.

All in the family

Mijn laatste dag alweer...En die ga ik gezellig samen met familie doorbrengen.

Ik heb met mijn nicht afgesproken in Pennant Hills aan de noordkant van Sydney.Ik was van plan om 10.00 uur naar het treinstation te gaan maar ze stuurt me een bericht dat ik rustig aan kan doen en 11.00 uur ook goed is...no problem dan heb ik nog lekker een uurtje extra aan het zwembad.

Het is een klein uur met de trein en ze wacht me op bij de bibliotheek...in de airco want het is een warme dag. We rijden samen naar haar zus en haar man die al een lekkere lunch voor ons hebben klaarstaan. Een heerlijk en gezellige dag met zijn allen en de aanloop van dochtersen kleinkind.

Hoe leuk is het dat het zo geweldig klikt tussen ons drieën en we lachen veel om de overeenkomsten die we hebben en onze verhalen die we delen ...het zit gewoon allemaal in de genen(hhh)

We blijven tot na het diner, drinken Libanese koffie(mijn neef is nl. van Libanese afkomst), wijn en snoepen van allerlei lekkere “Aussie”specialiteiten. Rond 20.30 pak ik de trein weer terug naar Sydney...en is het tijd om de koffers te pakken en te gaan slapen want de wekker staat op 05.30 uur...

Operahits & Botanical Garden

Vandaag een laatste “move” in Sydney. Ik verruil mijn stadshotel voor een rustig en zeer comfortabel hotel in één van de buitenwijken van de stad aan Rushcutters Bay. Sidney bestaat uit vele baaien met mooie havens en prachtige huizen aan de kust. Wat mij betreft één van de grootste charmes van deze stad. Water...veel water.

Met de goede verbindingen qua openbaar vervoer zijn deze wijken over het algemeen heel goed te bereiken, al moet je dan eerst wel weer even uitpuzzelen hoe ... Ik pak de bus 325 vanaf Wynard station vlak om de hoek en waar ik naar het Kingscross station kan reizen. Daarna nog een stuk lopen maar gelukkig heuvel af gezien de bagage die ik mee heb.Maar het blijkt de moeite waard.

Het hotel waar ik mijn laatste twee nachten verblijf heeft een prachtig zwembad op het dak met uitzicht over de haven en een park. Dus eerst een time-out en even een paar uurtjes op de stretcher aan het zwembad.

Om 17.00 uur begint de voorstelling in het “Operahouse”(en ik heb een kaartje)dus reis ik via Kingscross weer terug naar Circulair Quay aan de haven.

Maar er wacht een verrassing op het Towns Hall Station waarcikbwil overstappen. De trein naar Circulair Quay rijdt vandaag niet, er gaan bussen. De eerste keer dat ik tegen een treinstoring aanloop en even moeten zoeken naar de alternatieve busverbinding die is ingezet.Maar ik ben nog mooi op tijd om mijn plek bovenin het theater te vinden.

En WoW...alleen het uitzicht vanuit de foyer is al waanzinnig. Via een ronde glazen wand kijk je zo de hele haven rond. Ik kijk al uit naar de pauze....met een glas bubbels. De voorstelling is muzikaal gezien mooi, bekende en een paar minder bekende Aria’s van Verdi, Bizet, Rossini en Puccini komen langs. Van het duet uit de parelvissers tot Vigaro.Mis toch wel het verhaal en het decor die je in een opera wel hebt maar het was een leuke en toegankelijke manier om een voorstelling mee te maken.

Na de voorstelling loop ik de “Botanical Garden” in die vlak naast het theater ligt en gratis toegankelijk is. Er was een tomatenfestival dit weekend waarvan nu alleen de lange eettafels en stands nog zichtbaar zijn.

In de enorm grote tuin staan verbazingwekkend veel soorten planten en bomen. Echt een aanrader om heerlijk door heen te wandelen en te genieten van alle exotische flora om je heen.En ook de vogels vinden dit kennelijk een heerlijke plek.

Hier wordt ook het verhaal verteld van de aboriginals die op deze plek voor de komst van James Cook hun “thuis” hadden. Ze zijn destijds “verjaagd” door de komst van de Britse kolonisten. En deze geschiedenis wordt min of meer een beetje recht gezet door de tand des tijds en nieuwe inzichten.

Om bij Mrs. Macquires chair aan de andere kant van de tuin te komen moet ik vanwege een evenement in de haven mijn route een beetje aanpassen maarkom ik toch op de rotsformatie op de hoek van het eiland aan en begrijp meteen waar deze vrouw van de gouverneur deze plek graag wilde bezoeken.

Er is echter ook een andere kant aan dit verhaal.

Een minder mooi stukje geschiedenis want de zandstenen rotsformatie is gemaakt door “veroordeelden” in de vorm van een zetel en werd gebruikt voor het vonnissen. Vrijspraak of .....Maar de plek is één van de mooiste uitzichtpunten om de zon onder te zien gaan, dus geen wonder dat hier een rijtje fotografen staan opgesteld... te wachten op dat ene sublieme fotomoment.

Als ik terugloop is het evenement reeds begonnen. Er wordt op een groot scherm een film vertoond....Bohemens Rapsody met het Operahouse en de Harbourbridge op de achtergrond.Wat een locatie.

Ik kijk vanuit het achterliggende park op de stronk van een dikke boom samen met nog een aantal liefhebbers een stukje van de film.Maar ik heb nog niet gegeten en geen idee hoe lang het teruglopen is. De botanische tuin is dicht vanaf 20.00 uur dus ik zal een andere weg terug moeten zien te vinden.

Maar als ik wat te eten en mijn lekkere stoel had meegenomen was ik vast gebleven...

Ik loop dus met een beetje weemoed door naar het centrum en kom uit bij Martin’s Place, bekend terrein.Daar is het een drukte van jewelste.

Er wordt eten uitgedeeld aan de daklozen die her en der een plekje op straat hebben gevonden om hun kostje op te eten. Bizar om te zien maar mooi dat het wordt gedaan. Ik zoek een weg door de zittende, etende menigte en stap in de lift naar het treinstation.De jongen die naast me in de lift komt staan vertelt me dat dit eerst een plek waswaar daklozen kwamen om te slapen maar nu het een voederplek(klinkt misschien wat raar maar dat is het uiteindelijk wel) is zoeken ze een andere plek op om te slapen.

Ik pak de trein terug naar Kingscross en haal daar nog een pizzaschijf en een bakje Griekse salade...en voel me rijk en dankbaar tegelijk.