“Sulphur City” Rotorua

Nieuw Zeeland’s meest dynamische geothermisch gebied, een “must see” op de laatste dag van dit bijzondere land. Een land wat zich vooral kenmerkt door de snel veranderende landschappen. Maar stomende kraters van een actieve vulkaan van dichtbij mee maken is toch wel een van de meest bijzondere belevenissen hier.

Ik heb overnacht op een camping in een zgn. cosy cottage en ook daar stijgt de rook op en zijn er hotpools aanwezig. Maar voordat ik op de camping arriveer neem ik eerst nog de afslag naar Wai-O-Tapu Thermal wonderland. Ik tref een Duits stel die ligt te badderen in een riviertje. Naast ze hangt een bord met “DANGER” Bathing in this river is at your own risk! The water contains Amebic Meningoencephalitis, this can be fatal. Niet erg uitnodigend als je het mij vraagt maar volgens hun niet echt gevaarlijk dus trek ik ook maar mijn badpak aan. Een bizarre ervaring om in een beek te stappen die rond de 40 graden is. Een warme stroom vermengt met een koude stroom in twee beken die samenkomen. Los van de overheersende zwavelgeur is het heerlijk badderen. Er komt nog een Amerikaans stel bij zitten en er ontstaat een gezellig gesprek.

Mijn vlucht vertrekt vanavond om 23.55 uur uit Auckland nog zo’n drieënhalf uur rijden vanaf Rotorua dus ik heb vandaag nog tijd om naar Waimangu Volcanic Valley te gaan voor een wandeling tussen de geisers en hotpools. Eerst rij ik nog naar het park in de stad waar er ook het nodige uit de grond opborrelt. De wandeling in Waimangu duurt een kleine twee uur en ik kan een bus terugnemen. Het zijn vooral de kleuren en de stomende kraters die het tot een heel speciaal landschap maken. Wat een bijzonder natuurverschijnsel toch!

Om drie uur stap ik weer in de auto om de laatste kilometers te rijden. In drie weken tijd 5500 km van het Noordereiland naar het Zuidereiland en weer terug. Diep onder de indruk van een waanzinnig mooi en veelzijdig land...en een onvergetelijke reis.

Ik parkeer de auto bij het vliegveld in Auckland en als ik net met de koffers naast de auto sta en mijn sleutel in de brievenbus wil gooien komt de eigenaar er toevallig aan. Ik kom net terug van vakantie en kom mijn auto halen om mijn vrouw op te pikken bij het vliegveld dus gooi je koffers maar bij mij achterin dan breng ik je...zegt hij. Dus deze gastvrijheid neem ik graag met beide handen aan.... 

Nog een bijzonder kenmerk van het mooie Nieuw Zeeland.

National Park Tongariro

Het is te zien dat ik in een skigebied ben aangekomen.Aan de borden langs de weg en ook de “Adventure Lodge” waar ik vannacht heb geslapen heeft veel weg van een Alpenhotel. Een chalet met een grote openhaard en gemeenschappelijke woonkamer. Boven en beneden tweepersoons slaapkamers en de douche/toiletten delen we.

Het ligt in het park en vlakbij de populaire Tongariro Alpine Crossing Track. Een wandelroute van 19,5 km dwars door een vulkanisch landschap. Een onvergetelijke route die volgens de reisgids ongeveer 6 - 8 uur in beslag neemt. Voor mij iets te lang gezien mijn planning maar ook wat betreft mijn conditie vrees ik. Voor extra uitdaging is er ook nog een Noordelijk circuit van 43 km. Hier moet je dan ook vier dagen voor uittrekken.

Toen ik aankwam was de receptie al dicht maar er lagkeurig een enveloppe met de sleutel en informatie voor me klaar op de veranda.

Aan de verhalen te horen van een een stel Britten die terug van de tocht komenis het idd. een vermoeiende maar geweldige ervaring.

Heb nog even getwijfeld of ik vanochtend misschien toch om 7.00 uur bij de receptie had moeten gaan staan om de shuttlebus naar het vertrekpunt te nemen. Maar niet heel lang...want ik ben gewoonweg niet goed voorbereid.

Dus toast ik om 9.30 uur op mijn gemak een paar broodjes en zet een kopje thee en vertrek dan om te informeren bij het bezoekerscentrum van het park. Er is vast wel een een leuke route die in mijn plaatje past...

Ik krijg twee mogelijkheden, de berg oprijden en daar een tocht van 2 uur lopen of vlakbij het bezoekerscentrum de Ridge Track volgen voor een mooi uitzicht over het gebied.Ik rij eerst naar boven om daar poolshoogte te nemen maar het is er kaal en rotsachtig met verlaten skihutten. Bovendien is er helder weer nodig voor een een goed uitzicht(en dat is het niet). Als ik even uitstap weet ik het zeker...ook nog koud...ik rij weer 6 km terug naar beneden en wandel de track daar en geniet van het prachtige uitzicht over de bergen.

Na een lekker kopje pompoensoep met pinda’s in het Chateau begin ik aan mijn verdere doorreis naar het Noorden. Want ook daar is er vulkanisch landschap te bewonderen dus krijg ik alsnog de kans om iets van dit bijzondere natuurverschijnsel te zien.

De route door het park is prachtig dus weer regelmatig even stoppen voor een mooie stromende beek of een meer met zwarte zwanen...

Wellington

Gelukkig weer een rustige overtocht gehad gisteren van Picton naar Wellington.Het bezoekje aan de wijngaard liep een klein beetje uit dus met snelheid naar de veerhaven om daar in de rij aan te sluiten om te boarden. Gaat hier weer net even anders dan in Wellington. Het uitrijden ging wat minder vlot want er was een technische storing met de los/laadklep dus even geduld a.u.b.

Het regent bij aankomst in Wellington dus haal ik een pizza in de stad en loop dan weer terug naar mijn hotel, daar heb nog wel een wijntje in de bagage. Mijn auto staat veilig geparkeerd in de garage van het hotel. Hopelijk rij ik hem er morgen ook weer veilig uit want het parkeren is er behoorlijk krap. Als ik me meld aan de receptie en dit kenbaar maakt geeft de receptioniste de volgende verklaring: Wellington’ers hebben allemaal kleine auto’s.Nou zou groot is die van mij ook niet, maar goed?

Voor vandaag heb ik nog een paar bezoekjes op mijn verlanglijst staan. Het Wellington Museum en Te Papa, het Nationale Museum van Nieuw Zeeland.En als ik nog tijd over heb Zeelandia, een eco sanctuary net iets buiten de stad.

Ik loop de stadswandeling van een uur en neem bij beide musea een kijkje. De entree is gratis (vrijwillige donaties zijn erg welkom) Het Wellington museum is niet heel groot en vooral lokaal gericht met een leuke maritieme verzameling in een mooi oorspronkelijk havengebouw in victoriaanse stijl. Te Papa daarentegen is een groot en modern museum met vijf verdiepingen. Waaronder een prachtige Maori etage op de vierde verdieping. Daaronder de oorlogsgeschiedenis en erboven een tijdelijke tentoonstelling van aardewerken beelden(hier wordt wel een entree voor gevraagd)

Als ik de auto weer veilig uit de garage heb rij ik door naar het Ecopark om daar na een introductiefilmpje even heerlijk rond te wandelen in het natuurpark wat als doel heeft om inheemse diersoorten een extra kans op herstel in een beschermde natuurlijke omgeving te bieden met name door uitheemse soorten te weren/bestrijden(katten, ratten, possums etc) Veel vogelgeluiden en zelfs nog een oude goudmijn in het gebied(helaas nu niet open om te bezoeken)

Na een kop koffie en lunch op het dakterras ga ik weer op weg naar de volgende bestemming,nog zo’n vier uur rijden te gaan ...

National Park Tongariro

Blenheim

Als ik de gordijnen open schuif kijk ik uit over een veld met wijnstokken.Twee kippen scharrelen lekker rond en pikken van alles uit de grond.Er is weer wat blauw aan de horizon en dat geeft een mooi en helder uitzicht.

Toen ik gisteren op de wijngaard van Ian aankwam was het al bijna donker. Maar ik kon nog net zien dat er iemand met een hoed op me stond op te wachten aan het eind van de lange oprit.

Binnen ontmoet ik Teresa, de vriendin van Ian die op bezoek is en staat te koken en zijn schattige blonde labradorpup van 10 weken.Helemaal geweldig (smelt,smelt)

We hebben op je gerekend met het eten, heb je ons bericht gezien? Oeps, nee dus en net snel nog ergens kip met friet gegeten. Maar ik zeg dat ik natuurlijk nog iets mee eet...Groente uit eigen tuin, vandaag vers geplukt, dat wil ik zeker niet afslaan.

Maar nu eerst een kopje thee en dan plannen maken voor vandaag. O.a. een bezoekje aan een wijngaard vlak in de buurt waar je naast een fantastisch mooi uitzicht een lekkere kop koffie kunt drinken op het terras van het restaurant. Wijn is het nog wat te vroeg voor dus koop welalvast een fles voor vanavond.

Ian laat me foto’s zien van de weg die ik gisteren gereden heb vanaf Kaikoura. Nu vier jaar geleden compleet verwoest door de aardbeving. Een treinrails die over een stuk van de overgebleven weg ligt, de rest is weggeveegd. Eigenlijk bizar als je er nu weer gewoon overheen rijd. Al zijn ze er nog steeds druk mee aan het werk en had ik een flink aantal wegwerkzaamheden onderweg.De zeehondenkolonie heeft gelukkig weer een plek gevonden(ik heb ze gisteren nog weer even opgezocht). Ook zij waren hun habitat kwijt maar gelukkig toch gebleven.

Maar dan moet ik toch echt gaan want om 13.00 moet ik inchecken in Picton voor de ferry naar Wellington.Maar anders was ik graag nog langer gebleven om de schapen te zien en de rest van deze prachtige plek...

Hammer Springs

Het is nog steeds zwaar bewolkt als ik wakker wordt in het mooie Heritage Hanmer Springs hotel.Hammer Springs, zo wordt het ook genoemd, is in de winter vooral druk bezocht voor de wintersport.Maar ook in de zomer is het geliefd voor een bezoek aan de thermen & Spa die er zit.

De baden zijn gebouwd maar het water komt van natuurlijke bronnen. Gezien het weer een uitgelezen dag om hier een bezoekje aan te brengen.En het is vlakbij...het zit schuin tegenover het hotel.

Een dagentree kost $ 25 en nog € 3 extra voor de huur van een kluisje voor 2 uur.Tegen bijbetaling is er voor de kids ook een speciaal gedeelte met glijbanen.

Het water in de meeste baden bevat dezelfde mineralen m.u.v. de zwavelbaden maar het verschil zit hem in de temperatuur tussen de 35 en 42 graden.In een aqua therapy bad kun je flink gemasseerd worden door stevige waterstralen.

Maar na ruim een uur badderen heb ik het wel gehad en ben ik weer lekker soepel voor een autorit naar Blenheim. Niet al te ver van Picton vandaan want daar vertrekt mijn boot morgenmiddag.Ik slaap mijn laatste nacht tussen de Pinot Noir.

Op de boerderij van Ian....

Hokitika

Als ik wakker wordt is het dus weer droog en ik heb heerlijk geslapen, ondanks de kat die vannacht even kwam buurten.

Eigenlijk te weinig tijd gehad om echt kennis te maken met Jac. Ze had gisteravond lekker de houtkachel aan maar was s’avonds weg en de volgende ochtend alweer vroeg naar haar werk. Je kan wel een extra nachtje blijven stelde ze voor. We hebben morgen het jaarlijkse crazy foods festival hier en dan wil ik geen gasten normaal vanwege het hoge drankgehalte zegt ze lachend maar jij kunt blijven hoor...gezellig. Echter mijn tijd begint een beetje te dringen en hoe gezellig ook...ik ga toch maar door.

In Hokitika is een hele mooie blauwe gorge met hangbrug en ik wil ook graag even in het stadje zelf kijken. En het heeft ook nog een mooi strand. Dus rij ik eerst naar de “gorge” zo’n 30 km ten oosten van Hotikita. Daar wacht me een verrassing... want de mooie “Blue Gorge” is vandaag diep grijs. En er zitten zandvlooien dus ik blijf niet heel lang rondwandelen in mijn korte broek. Door de regen van gisteren is er zoveel vuil van de rotsen meegekomen dat het water een totaal andere kleur heeft.Jammer maar ook wel weer bijzonder.

Als ik even later op het strand in het stadje aankom zijn ook daar de golven grijs. Wat een flinke regenbui al niet kan veranderen.Ik haal bij een van de eetkarren een gevuld pitabroodje voor de lunch en rij dan door naar Greymouth.

Mijn laatste stop aan de westkustwant daarna gaat de rit weer verder naar het oosten, door bos en bergen en een prachtig rivierenlandschap...naar Hammer Springs.

Gletsjers

Een bewolkte dag vandaag en misschien nog regen op komst.De weg langs de Westkust is prima te rijden maar wel heel anders dan ik me had voorgesteld. Geen directe kustweg maar een weg door het bos. Wat hier meer lijkt op een regenwoud. Alleen het stuk bij Bruce Bay, met een zwart strand met prachtige stenen en stukken drijfhout, rij je pal langs het water. Waar ik even stop om van de golven te genieten en alle bijzondere stukken natuur die op het strand aanspoelen.

Aparte stukken bos soms.Naast de hoge varens ook een soort broccolibomen(noem ik ze maar)

Ik stop onderweg bij Fox Glacier om een glimp van deze gletsjer op te vangen. Hiervoor moet ik eerst met de auto een stuk door het woud rijden en vanaf een parkeerplaats nog een klein stuk lopen. Als een bevroren wereld tekent de gletsjer zich af tegen de rotsen.Wel op een behoorlijke afstand nog maar het blauwe ijs heeft een magische kleur.

In het iets verderop gelegen plaatsje drink ik een kop koffie en informeer ik naar het zgn. Spiegelmeer oftewel “Lake Matheson” maar gezien de bewolking is er geen spiegeleffect dus lijkt het me niet echt de moeite waard om hier speciaal naar tot te rijden.

De Frans Jozef gletsjer daarentegen schijnt wel bijzonder te zijn en ligt op de route. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats en vanaf daar is het anderhalfuur uur lopen(retour) dus trek ik mijn stevige wandelschoenen aan en neem de paraplu mee. Het is een mooie wandeling langs een rivierbedding met watervallen. De borden onderweg geven aan tot waar de gletsjer eerder liep en het is eigenlijk heel triest om te zien dat gezien de klimaatverandering de lengte flink is afgenomen.Over niet al te lange tijd is de gletsjer misschien wel helemaal verdwenen.

Het begint vlak voor het platform al licht te regenen en de bewolking hangt dicht boven de gletser. Geen goede omstandigheden voor mooie foto’s maar met het blote oog is hij nog prachtig te aanschouwen. Je kunt ook voor $ 450 (€275) een heli hike boeken om bovenop de gletser te komen. Als de weersomstandigheden goed zijn is dit een fantastische ervaring.Helaas alleen kunnen beamen uit de verhalen van anderen.

Het ijs van deze 12 km lange gletser kruipt snel net als dat van de 13 km lange Fox gletser en beide gletsers staan dan ook op de UNESCO lijst.

De bewolking wordt nog even een stuk lichter als ik op het platform aankom dus snel nog een paar foto’s. Daarna trekt het wolkendek dicht en begint het harder te regenen.Een natte terugwandeling dus....

Pas de volgende ochtend is het weer droog als ik wakker wordt bij Jaq(queline) in Hokitika.

Haast en geen haast...

In Queenstown zijn enorm veel activiteiten om je te vermaken.Van boottochten, jetboatride, skylinegondel, winetour, mount Cook of Milford Sounds tour tot en met een bungee jump of een zipline het diepe in. En ook in de winter tijdens de wintersportperiode is er genoeg te doen....het hele jaar door dus.

Maar mijn reis gaat vandaag weer verder.Onderweg wil ik graag Arrowtown bezoeken op advies van een Engelsman die ik op het Noordereiland ontmoette.

Toevallig rij ik langs de bungeejump locatie en ook al zou ik zelf nooit een sprong wagen lijkt het me wel leuk om iemand anders te zien springen. Dus stop ik daar om een duo sprong te zien van een jongen en meisje. Mooi om te zien maar niks voor mij! De ziplijn(aan een kabel naar beneden glijden) misschien wel helaas gaat deze niet over de rivier maar er langs dus dat is jammer.

Arrowtown blijkt inderdaad een heel gezellig en historisch stadje met houten huizen/winkels en veel horeca.Van oorsprong bedoeld voor de goudmijnwerkers. Heeft de sfeer van een western/cowboy dorp, heb alleen geen sheriff kunnen ontdekken(hhh)

De route naar de westkust is echt geweldig. Langs meren, door bergen en bossen en azuurblauwe rivieren. Mijn gps liet weten dat ik er met een alternatieve route 3 uur en 14 minuten over zou doen. Het werd bijna 9 uur. Zo vaak gestopt en pauze ingelast met zoveel moois onderweg. Het werd wel steeds bewolkter met wat regen. Geen wonder dus dat het hier zo groen is.

Om 20.00 uur arriveer ik in Haast, een rustige plaats aan de westkust. Morgen verder langs de kust en dan heb ik weer geen haast!